Terugblik

23 maart 2020 - Prinsenbeek, Nederland

Inmiddels ben ik 6 dagen terug in Nederland.
En wat is het wennen hier, ik ben terug gekomen in een totaal andere wereld.
Van ruim 38 graden, terug naar een land waar het ongeveer 8 graden is.                                Van een land waar alles op een rustig tempo gaat en waar nog geen stress is ontstaan, terug naar een land in complete chaos met regels.
Na heel veel tranen heb ik het kunnen accepteren, en het een plekje kunnen geven. Wie had dit ooit gedacht dat ik alleen dit groot avontuur zou aangaan, en wat heb ik van dit grote avontuur genoten. Ik heb zoveel mooie dingen mogen mee maken, zoveel mooie mensen mogen ontmoeten. Ik heb het zo erg naar mijn zin gehad, en nog nooit was ik ergens zo op mijn plek als daar. 🇬🇭 Ik heb eindelijk  iets gevonden wat ik super leuk vind om te doen, en waar ik echt voldoening uithaal. Sinds ik terug ben, heb ik bijna nog iedere dag contact gehad met Bright en andere docenten van school. We appen elkaar, of FaceTime. Zo gaat mijn gebarentaal gelukkig niet achteruit. Ik heb de jongens beloofd dat ik door ga leren, zodat we kunnen blijven communiceren.
Ze zijn allemaal blij dat het goed met me gaat, maar toch is het raar dat mensen die zo dichtbij waren nu ineens zo ver weg zijn......  FaceTime is leuk maar toch zou je ze juist nu, een knuffel willen geven. Ook voor hen is het nu afwachten, hoe het verder gaat. Veel kinderen zijn door hun ouders opgehaald, maar sommige helaas ook niet. Ze zijn daar nog maar met een aantal docenten, en proberen met elkaar de dag door te komen en er iets positiefs van te maken. Voor hen is de onzekerheid ook groot, wanneer zouden ze weer aan het werk kunnen, en wat als het virus zich verder uitbreid. 
Ghana heeft mijn hart gestolen, niet alleen het land maar ook de mensen. Vooral de mensen op de schoof for the deaf hebben een speciaal plekje in mijn hart gekregen. 
Door deze reis heb ik gezien wat er echt toe doet in het leven, en hoe blij je mensen kan maken met (voor ons) iets heel kleins! Dit is misschien het einde van deze reis, maar niet van mijn avontuur. Ik denk dat dit een opstapje is geweest naar nog veel meer mooie avonturen. Dit was de eerste keer dat ik in Ghana ben geweest, maar zeker niet de laatste keer!
Met een traan 😢 en een lach 😃 sluit ik dan ook dit verhaal af. Ik kijk terug op een geweldige tijd,  en ik ben nog nooit zo trots op mezelf geweest als nu.
Ik heb dit toch maar mooi gedaan en dat pakt niemand mij meer af!!!!!!!❤️💛💚
 

Lieve groetjes Laura 😘

FaceTimen in gebarentaal 😅Hoe hou je jezelf bezig als er bijna niemand meer op school is......

Foto’s

2 Reacties

  1. Bianca:
    23 maart 2020
    Lieve Laura,

    Je mag zeker trots zijn op jezelf, wie had dit jaren geleden gedacht! Laura die alleen het grote avontuur aan gaat 🇬🇭 En dan ook nog zover weg.
    Het is mooi om je te zien stralen als je over Ghana verteld 😍 en als je aan het face timen bent. Niet gewoon praten, maar alles in gebarentaal.

    Wij zijn super trots op je ❤️
  2. Oma Nel:
    23 maart 2020
    Lieve Laura, wat een prachtig stuk heb je geschreven,zo mooi en duidelijk met al je gevoelens hoe je daar alles beleefd hebt. Fijn om zo mooi op terug te kijken en wat leuk dat je nog contact hebt met hun. Ik vind je een kanjer omdat je deze uitdaging zo goed hebt doorstaan, met heel veel nieuwe Indrukken en mooie lieve mensen. Ben super trots op jouw!!! Veel liefs en dikke knuffel.